Teresa Casal
A onde irán os bicos
Era o trinta de setembro, o pai xa tiña arranxado o equipaxe e paquetes no maleteiro e na baca do coche. A nai recollía os agasallos de última hora, uns chourizos, un queixo duro, dos que lle gustaban tanto a pequena, unhas patacas, que na vila non as había tan boas
Era o trinta de setembro o segundo e último día das festas de San Miguel, o verán esmorecía e había que volver á casa, en un ou dous días empezaba o colexio e remataban as vacacións, pero na aldea era aínda día de festa, a orquestra tocaba as pezas de moda e as rapazas e rapaces aproveitaban eses intres finais despedíndose ata o ano que ven, cando volva o verán, volverémonos ver Falta moito, escribireite, faino ti tamén Non me esquezas, non, non.
O pai comeza a impacientarse. Estase a facer tarde, temos moito camiño por diante e non quero chegar moi de noite, muller, vai buscar a nena que xa sabes que non hai quen a saque do campo da festa senón é a forza. Si, pero agarda un pouquiño. Aínda é cedo, déixaa que se divirta un pouquiño máis, nuns días empeza o colexio e terá que estar todo o día pechada entre catro paredes, co ben que lle senta estar ó aire libre. Non ves o bó color que ten agora? Anda muller que ti es peor que ela, non me fagas ir a min que entón virá chorando.
A música seguía a sonar, as rapazas avisárona, que ven túa nai e túa tía, escóndete, ela correu ata o outro lado do campo e agachouse tras unha árbore. Era o sainete de todo os anos. Non quería marchar, aínda había festa, porqué os pais non agardaban o día seguinte, si, e despois o outro e o outro, como lle dicía a súa nai cada vez que se queixaba de ter que deixar a aldea e a sensación de liberdade que vivir alí lle proporcionaba.
Conseguiu bailar unha peza mais, o mozo tamén lle pedía que non marchara, que lle dera un bico de despedida. Eran dous nenos de 15 anos nuns tempos nos que as rapazas acababan a festa con dor nos brazos da forza que facían para manter os seus galáns a raia. E esa raia era, como lles advertían as monxas, a distancia entre os corpos que permitira que Xesús estivera entremedio deles. Non deixou que a bicara, iso que algo se lle removía nas entrañas, e deixouno a correr, sen mirar para atrás, pero as bágoas non lle obedecían e saían dos seus ollos e lle mollaban as meixelas.
En poucos días, de volta coas amigas, xa metida naquel horrible uniforme e os zapatóns do colexio, entre libros e longas conversas, a tremenda pena diluíase e só quedaba a lembranza agarimosa das mañás e as tardiñas correndo e xogando polos soutos e os prados, a vendima na ribeira, as romarías e os amoriños de verán, que, xa é sabido, duran o que duran.
Pasado o tempo aquela nena, xa muller, escoitaba a Víctor Manuel cantando aquilo de:
A donde irán los besos que guardamos, que no damos
Donde va ese abrazo si no llegas nunca a darlo
Donde irán tantas cosas que juramos un verano
Bailando con la orquesta prometimos no olvidarnos. E lamentaba non ter dado e recibido aquel bico. Houbo moitos outros o longo da súa vida, pero a distancia lle fixo pensar que quizais ningún tan inocente, puro e desexado como aquel. Menos mal que as monsergas das monxas duraron tanto na súa cabeza e corazón como os amoriños de verán.
11.04.2013