Pedro J. Peón Estévez
Aquí vén o maio de frores cuberto...
Sería alá polo cincuenta e oito ou nove do pasado século cando acordamos, non sei nin como, de facer un maio na escola do Grupo en Marín. Ningún de nós se vira noutra pero puxémosnos ó, choio de contado sen encomendarnos a trasnos nin demos dispostos a rachar coa pana. Que doadas son as cousas cando un é rapaz! Non hai barreira que te atranque! Aínda que...os problemas non tardarían en presentarse en forma de director.
Lembro que estabamos pletóricos e ilusionados. Falabamos entre nós facendo plans excitados e mesmo nerviosos, incluso compuxeramos algunhas letrinhas. Acórdanme estas dúas estrofas: "Senhoras e senhores/tenhan vista e atención/que o maio do Grupo/trae radio e televisión" A televisión era o invento do século e xa se podía ver en sitios como Madrid e Barcelona. Temén estoutra: "Que fan os do Grupo / con tanto estudiar / se non saen filósofos / pouco lhes faltará"
A cousa ía vento en popa. Xa tinhamos de todo: azos de traballar, paus para tocar -de amieiro por certo-, gorxas para cantar, as letras rematadas e o esquelete do maio que ficaba gardado nun cuartinho do colexio desde sabediós cando e pechado baixo chave, esquelete que fumos pedir ó director considerando, inxénuos nós, que tinhamos todo o dereito do mundo a usalo como propiedade do colexio que era a tal estructura.
Quen nos ía dicir a nós que aquel home nos rexeitaría con caixas destempladas, con desprezo, con verdadeiro noxo! Espetounos que lhe emprestara o chasis ós da Veiguinha (o maio Murmurador, coido lembrar) e que non o molestaramos máis. Non entendimos nada. Que lhe fixeramos a aquel home para estar tan encabronado contra nós? Non o souben entón e non o saberei nunca. Pero a cousa non rematou aí, non.
O pai do Lojo, que era un maestranza da barriada de San Pedro da Ranha, armounos o chasis. Cada pouco, mentres trabalhaba dicía: "isto é algo moi serio". E vaia que si o era! O pai do Lojo foi o noso salvador, o noso héroe.
E chegou a tarde do concurso. Nos revíamosnos de contento. As nosas letras eran as melhores. O noso solista ( Leal, coido que se chamaba o chaval ) tinha unha voz fermosa e potente que non había quen lhe atusara e o noso maio locía radiante e que, pesara a quen pesase, chamouse Maio do Grupo Escolar de Marín, á moita honra. Baixamos desde a Ranha a Marín co maio en andas e cantando cada pouco. Acompanhábanos un chaval maior que nós. Polo visto era un curmán do Lojo, ó que lhe cadrou estar de visita no súa casa naquelas datas.
En Marín, a praza do "Reló" estaba atestada de xente. Cando o presentador do concurso nomeara o maio do Grupo, un membro do xurado ergueuse e tomou a palabra para dicir que ese maio nada tinha que ver con el nin co colexio e que non quería saber nada de nós. Quedamos de pedra. Ese home era o noso director e chamábase Víctor Corcoba Ares, que Deus o descanse.
Rematamos de actuar e, mentres o xurado deliveraba, o curmán do Lojo subiu ó palco e cantou: "Ay mi morena, morena mía, ay mi morena..." Ganhamos un terceiro premio; tocamos a corenta pesetas por cabeza ( na minha vida vira tanto carto xunto na minha man! ) e esquecemos axinha aquel percance pero hoxe, na Ferraría, relembrei aquela minha primeira e última participación na festa dos maios con saudade e carinho.