Marta Rodríguez Engroba
O día sen nai
Se algo me indigna e que tenten facerme a "folla de ruta" e que den por sentado, ainda por riba, que vou a acatala sen máis.
Penso que ese é o principal motivo polo que sinto un rotundo rexeitamento por esas datas nas que con fins puramente comerciais se me dí cando teño que estar namorada, poñerme a cantar panxoliñas espallando amor para unha familia coa que o resto do ano teño unha afinidade máis ben escasa, por non dicir nula, ou agasallar a aqueles a os que quero.
Non podo evitalo. Para min, cando sentemento e negocio van mesturados, pasan a ser de xeito automático, sinxelamente o segundo. Negocio puro e duro.
Pero si teño que recoñecer que hai unha data que fai que algo se me remova un chisquiño por dentro: O día da nai. Sobre todo desde que un verdugo coma tantos outros que cada día exercen a súa violencia sobre as mulleres estivo a piques de provocar que non puidese ver medrar a meu fillo.
Cando chega ese día, non podo evitar sentir unha fonda tristura por todos eses nenos e nenas a os que un asasino lles arrebatou a quen máis os quería do xeito máis cruel.
Por eses nenos e nenas, que, despois de non atopar nunca no seu fogar a seguridade e o amparo que todo neno precisa, viviron inmersos no terror máis absoluto, temendo non soamente por eles, senón por esa nai que vivía na beira dun precipicio e que tentaba desesperadamente non arrastralos nunha caída que sábía que sería irremediable. Unha nai que xa nunca os agarimará, nunca máis xogará con eles, xa non poderá lerlles un conto, nin protexelos. Unha nai que foi asasinada, en moitos casos diante deles e pola persoa que dicía querela e querelos.
Encólleseme o corazón cando penso nesas criaturas que, a medida que se vai achegando esta data, ven a os seus compañeiros de colexio confeccionando os agasallos para as suas nais. Alguien se para a pensar por un só instante como se poden sentir?. Posiblemente non. A sociedade está montada para recrear simulacros de felicidade absoluta, e todo aquelo que poida deslucila, se non se pode eliminar, mellor ignoralo.
Serei parva, seguramente, pero non consigo entender como ante a evidente lacra que está a ser a violencia de xénero, unha cruda e palpable realidade, ninguén, no eido do ensino, ten un ápice de sensibilidade como para pensar que tal vez sería bó reconsiderar certas celebracións ou certas actividades.
Demasiadas feridas se poden abrir de novo, se é que chegan a curar algunha vez, algo moi dubidoso.
Sempre terei presente que meu fillo, o máis grande da miña vida, puido ser un deses nenos, sinto unha tremenda carraxe, e de verdade que me doi case dun xeito físico cando penso o que sentiría. Cando me paro a pensar nel, en todos eses nenos, soamente se me ocorre algo que podo dicir: Non é xusto!.
A miña lembranza e a miña homenaxe tamén para esas nais que cada día, poñendo a súa vida en xogo, tratan de preservar a os seus fillos e fillas do horror, de defendelos do verdugo que leva a maldade escrita na súa fronte.
E, como non pode ser menos, e con todo o meu corazón, para esas nais, tantas xa, demasiadas, que xa nunca poderán sentir os brazos dos seus fillos arredor do seu pescozo, que xa nunca os collerán no colo nin os bicarán, nin os verán converterse en homes e mulleres porque foron asasinadas. Si, así, como soa, asasinadas.
Pero, por desgraza, aínda queda moito por avanzar, moito por traballar, porque malia que o número de mulleres asasinadas polas súas parellas ou ex parellas, semella que ninguén se decata de que, cada vez, son máis os nenos e nenas que, non soamente non celebran, senón que sufren, o día da nai... sen nai.