Antón Roel Villanueva
A flor do coitelo
A flor do coitelo é unha pranta que nace nos areais alí onde parece que non agroma nada e co bo tempo dá unha flor fermosísima e sobrevive sen auga e sen coidados igual ca nosa lingua. Como a luz dos vagalumes que alumean na escuridade. Os bugallos que permañecen nas maceiras cando parece que xa non haberá máis froita. A chorima que enche de cor os montes na primavera. O murmurio nos relanzos dos ríos cas enchentes. O agromar dos acivros na invernia. Os debuxos efémeros dos estorniños no ceo. O retorno das andoriñas viaxeiras. A auga que move os rodicios dos muíños abandonados.
A alegría de ollar fumegar as tellas nunha aldea que semellaba abandonada. O recendo do pan de millo recén saído do forno. O rechouchío dos pardais que sobreviven á contaminación nas árbores nas cidades. A beleza dos narcisos e lirios en flor. O reverdecer dos freixos onde aniñan os xílgaros. O amarelo dos marmelos cando madurecen. A choiva que limpa as pedras das congostras. O sol de novembro que acariña os vellos sentados nun banco a coller folgos. As cerdeiras en flor e cando dan froito rebentan na boca e que lles desputabamos aos merlos. O fiuncho e os panpullos e as coplas no vento no tempo dos maios. As herbas que apañaban nosas nais que purifican na noite de San Xoán. Os versos de Rosalía a carón do lume da cheminea do fogar e nos cantos de taberna. O repenicar das badaladas das campás no día da festa do pobo. O son da gaita no outeiro cos veciños a bailar ca muiñada.
O estoupido dos foguetes na alborada da aldea lonxana. O sorriso das velliñas cheas de enrugas peiteando ás netiñas. O canto do cuco entre marzo e abril. A brancura das magnolias e o florecer das camelias que poñen cor a invernia. Da nostalxia das vacas a pacer nos prados e o canto dos carros nas corredoiras. Das amoriñas que apañabamos nas silveiras. O ramiños de xestas floridas nos carros por maio de cando o mundo se enche de flores. A beleza dos bidueiros espelleándose nos río. A resistencia dos vellos carballos dos troncos retorcidos. O voo das bolboretas nas flores ventureiras. A fraxilidade dos cabaliños de mar e as xoaniñas da sorte. A nostalxia dos nosos druidas os aguardeneiros. A rosquillas enfiadas nun pau de salgueiro. As vendedoras de vimbios e cabazas pregoando a súa mercadoría nunha praza.
A nosa lingua é a nosa vida, o que nos diferenza doutros pobos. E o idioma e a cultura, unha herdanza dos antergos que a souberon conservar, malia que aínda que lles impuxeron outra non foron capaces de obrigalos a cambiar. É a lingua que sempre falaron e que nós temos a obriga de transmitila aos nosos devanceiros igual que eles fixeron con nós sen imposición dun xeito natural. Se un pobo ten un idioma, o normal é que o fale.
Que o Día das Letras Galegas sexa todo o ano.