Tribuna Viva
O sorriso de Paula
O día que chega o diagnóstico, nada acaba, todo comeza.
Comezan as preguntas sen resposta, o que debes calar e o que debes contar, comezan os pesadelos e rematan algunhas esperanzas mentres che dan un pasaporte cunha visa incerta, na que nunca sabes cara que punto do horizonte debes comezar a camiñar.
O diagnóstico lévate de peregrinación cara outras opinións, cara outras probas, cara outras posibilidades, pero é a áncora da historia, non hai máis, un diagnóstico.
Comeza entón un camiñar sempre máis lento do que nos gustaría .
Cando todo isto comezou, alguén me dixo que me mantivera forte fronte a sala de espera de Quimio, unha sala de espera onde despois de algunhas sesións coincidimos os mesmos e valorámonos, "estas máis degalda ?", "como o levas ? " intercambiamos provedores de drogas ilegais e contámonos a vida, como se sempre formásemos parte da sanidade publica, un anaco do mobiliario dunha sala de espera, actores de reparto nunha serie de éxito.
Aprendes a observar impávida como os de mantemento van e veñen seguido, mentres comentan que a maquina de turno debería de ser cambiada, ou sorrís cando as auxiliares protexen os seus bolis bic estartelados como se fose o máis prezado dos seus tesouros "E que non temos outro…" a modo de escusa para convencernos de que calquera cousa que nos ocorra non é peor que ficar sen bolígrafo.
Entre mulleres de mediana idade con turbante, mozos demasiado novos para ter esa mirada de sufrimento, señores recén xubilados coa rabia reflexada do iris, acompañantes ruidosos, fillos desesperados, anciáns conciliadores, mires con pecas e batas inmaculadas, aparece o sorriso de Paula.
Paula é a auxiliar de quimio, sempre a vin sorrir, sempre, nun lugar onde os sorrisos non pasan desapercibidos, un sorriso o dela, tan preciso, tan necesario, tan útil…
Os que nos adicamos a temas que teñen que ver coa formación, falamos de habilidades socias vinculadas a determinadas profesións; Paula debería ter un 10 nesa area.
O seu sorriso para todos os que estamos alí é máis importante que o trato impersoal dos médicos e unha man tendida cando non hai máis, a man tendida pese a que sabes que o que vai acontecer acabará matandote.
Non abundan os amables, son unha especie en extinción, a maioría da xente sorprendese cos "grazas", ou os "que teñas un bo día" pero en lugares onde a cordialidade debería ser de obrigado cumprimento, profesionais como Paula deberían ser honrados .
Non podo evitar pensar que nin sequera nos coñece, que o fai como un deber máis, que esa aptitude forma parte de ela como un uniforme que a protexa da desazón de non saber cando será a derradeira vez. Non podo evitar ver como todo se tingue de negro… pero niso ela sorrille, faille un cariño na cara e axúdao a levantarse mentres o acompaña facendo que se apoie en ela para camiñar... quizáis non sexa todo tan negro, quizáis esas pequenas cousas tiñan os recordos doutra cor no futuro e dean un pouco de luz ó presente.
María Louro