Ana López
Atalos á ribeira
Centos de milleiros de españois emigraron nos últimos anos. Foi pola crise, o concepto que tanto odiamos a estas alturas e que fala dunha situación que nos caeu enriba como unha lousa que non hai quen afaste. Esa saída irremediable tamén levou a meu pai nos anos sesenta a unha durísima estadía na Alemaña¬¬ e a meu avó á illa de Cuba a principios do século pasado. Un en tren, o outro en barco. Os dous co medo no corpo e cos cartos ben amarrados cun imperdible nalgunha parte do interior do pantalón. Emigrantes galegos; inmigrantes nos países aos que chegaron.
Agora os inmigrantes siguen saíndo dos seus lugares de orixe coa mesmiña intención, só que a fame ou as guerras son aínda máis graves e o diñeiro que precisan para chegar ao seu destino moito máis elevado mellor nin pensar sobre os tristísimos métodos aos que teñen que recorrer para reunilo. Ás veces son xente nova que ten toda unha vida por diante; outras, pais ou nais de familia que procuran un futuro para si mesmos e para os seus fillos, nalgunha ocasión en camiño. Igualiño, igualiño que nós no noso pasado. A esencia é a mesma, pero non sei moi ben por que se lles mira con outros ollos, cos ollos de quen albisca un problema, cos de "aí veñen eses outra vez!".
Eses millóns de homes, mulleres e nenos son o desafío da Unión Europea, que garda un minuto de silenzo polas vítimas dos naufraxios para votar de seguido por unha serie de medidas que impidan que os infelices poidan siquera fuxir da desgraza que lles tocou en sorte. Certo, non morrerán afogados en alta mar, pero farano de miseria atrapados nunha terra na que non pediron nacer. A diferenza entre un e outro xeito non é que non se mova nin un dedo por cambiar a súa situación, senón as trabas que se lles poñen para que endexamais consigan superala. Só nos falta tapiarlles as fronteiras, encadealos a unha rocha na ribeira para que non se acheguen a nós. O problema, canto máis lonxe, mellor. Pode haber algo máis cruel? Ademais de tristura sinto moita vergoña. ÿ que ás veces teño a sensación de que se está a falar de simples mazas podres que sacamos da cesta da froita para tirar ao lixo.