Manuel Pérez Lourido
A mona das Palmeras e a política municipal
De cando en vez, ao pasar polas Palmeras, ven algunha lembranza a visitarme e entra sen chamar á porta, como é habitual con estas cousas. Son esceas da miña infancia e adolescencia nunha Pontevedra que era outra sen deixar de ser esta, non sei explicalo mellor (en realidade non sei explicalo). Son dous os personaxes que aparecen no meu maxín con esa maxia da volta á vida que de súpeto atravesa o presente cunha presenza incuestionable. Volvo a ver entón ao Matagusanos e á mona das Palmeras.
O Matagusanos era un empregado municipal que vixíaba o parque, porque quero lembrar que entón As Palmeras era un parque, moito antes de que ao alcalde Rivas, nunha etapa previa a súa perpetuación pétrea, se lle dera por facer dela un xardín inglés. E o que ten andar por aí adiante e ser alcalde de poboación pequena (enseguida ves no Lérez un trasunto do Támesis, confundes As Palmeras con Hyde Park, e queres ser un Lord Mayor e ter, claro, a túa estatua).
O Matagusanos tiña como traballo facer de némesis de canto rapaz digno de tal nome transitara os seus dominios. Co seu uniforme oficial e a súa amenazadora porra, era o blanco perfecto das falcatruadas que intentaba evitar a toda costa, con acerto desigual. Polo menos tiña un alcume marabilloso, sonoro e descritivo, por moito que deixase a súa meritoria labor literalmente polo chan o, máis concretamente, baixo o mesmo. Provocar a ira do sufrido empregado para medir a súa punta de velocidade coas nosas lixeiras pernas era un pasatempo recurrente que moi poucas veces remataba mal.
As Palmeras era un territorio mítico na nosa infancia pola presenza dos columpios, o estanque dos patos, onde se exercitaban todo tipo de lances de tipo máis taurino que avícola, e a do ínclito matagusanos, o noso inimigo imprescindible. E, por suposto, a da mona. Había nas Palmeras unha mona nunha xaula que fixo as delicias, porque dalgunha forma hai que chamarlle, da poboación cativa pontevedresa.
Atribuíanselle á pobre da mona certa inclinación pola práctica do onanismo en público, cunha frecuencia e intensidade desproporcionadas. Dicíase, incluso, que alentada pola inxesta de certas píldoras suministradas polos pilletes do instituto. O certo é que, polo que lembro do instituto, esa teima estaba en boga. A do onanismo, digo. Ía poñer que estaba en vigor, pero non quero resultar demasiado gráfico.
O que lembro da pobre mona das Palmeras é que sempre tiña público, aló detrás do estanque dos patos, e que pasaba o día a pintar a mona para non defraudar a tanto visitante. Convertir a unha mona na atración estrela dun parque no que había diversos e numerosos exemplares de aves exóticas é algo que só podía ocurrir nunha cidade coma Pontevedra. Quero dicir que era algo que tiña moito que ver cunha cidade que sempre se caracterizou por un certo gusto por pintar a mona. Tradición a que seguimos fieis hoxe en día, e se non, só teñen que reparar un pouco na vida política municipal.
26.12.12