Os homes, sempre os mesmos, viñan con ganas de xogar, pero sobre todo de falar, beber e, por suposto, discutir. Aquela era a época na que todo se resolvía cunha partida de cartas e un par de grolos de viño. O tute e a brisca de seis eran os reis do lugar, e quen non sabía xogar, aprendía, porque, total, non había outra cousa que facer; na taberna daquela aínda non había nin futbolín nin máquinas tragaperras.
A taberna estaba sempre chea, e Carmen tiña que andar entre a barra e as mesas coma se fose unha equilibrista. Nunha man, levaba o viño; na outra, as cuncas. E co terceiro brazo invisible, era quen de moderar as discusións que se montaban nas partidas. Porque claro, non era o mesmo xogar para pasar o tempo que xogar para gañar. E había xente que se tomaba aquilo demasiado en serio. Un simple erro no xogo, unha seña mal dada, e xa tiñas a bronca montada.
A cousa comezaba tranquila: viño vai, viño vén, risos e piques. Pero co paso das horas, o ambiente íase quentando, e os insultos en clave entre os xogadores facíanse máis creativos. Un dicía: "Non sei quen che ensinou a xogar, pero xa podía volver e rematar o traballo", e o outro, cun sorriso de medio lado, respondía: "Ti xoga e deixa de facer o parvo, que che vén o mal de ollo". E claro, así, con retranca e sen dicir nada directamente, as cartas ían repartíndose, pero tamén as liortas.
Pero o mellor de todo era cando a cousa remataba. Algún, perdido xa na madrugada, marchaba á casa cunha folla de bacallau ao lombo. Non sei se era para que a muller non lle dese un bo repaso por andar toda a noite de taberna ou para demostrar que algo fixera, ademais de beber. Un non volvía á casa de mans baleiras, home!
E agora... agora a cousa é ben distinta. Xa non hai tabernas cheas de fume, de farias, de arenques colgados nas paredes. Xa non quedan aqueles homes de café con gotas e copa de Soberano na man. Hoxe, se pasas polo Centro Social, quen están xogando ás cartas son mulleres. E non te penses que son calquera muller, non, non. Son verdadeiras estrategas, auténticas mestras na arte da brisca e do tute. Homes? Nin un! E cal é o segredo? Pois que agora, ao rematar, non hai discusións nin fume que cortar co coitelo, só risas e boa conversa, e non teñen que levar ningunha folla de bacallau ao lombo...
Mira ti como mudou o conto... Agora as que dominan as cartas son elas, e nós, os que antes tiñamos todo o poder na mesa, quedamos na casa, mirando como as novas xeracións de homes non saben nin coller un mazo de cartas. Ai, quen nos viu e quen nos ve!
-Dedicado ás mulleres de Cerponzóns que participan no Campionato de Cartas.