12 de abril, un día para xerminar a esperanza
O vindeiro 12 de abril celebrarase en moitos centros educativos de Galicia un acto de concienciación contra o masacre de Palestina. Nun contexto onde as noticias de guerra e destrución se espallan inexorablemente, esta iniciativa merece aplausos e érguese como un faro de esperanza; non só pola súa mensaxe pacifista, senón polo seu potencial para sementar valores como a solidariedade e a xustiza social na infancia.
Os nenos non son só o futuro, son o presente. Plantar nas súas mentes a xema do pacifismo é unha tarefa esencial, un acto de responsabilidade que recae sobre todos nós como sociedade. Só inculcándolles o rexeitamento á violencia e a defensa do diálogo como ferramenta de resolución de conflitos poderemos construír un mundo máis xusto e pacífico.
Neste sentido, gustaríame lembrar unha frase de Albert Einstein que resume á perfección a importancia da educación para a paz: "O mundo que creamos é produto do noso pensamento. Non podemos cambialo sen cambiar o noso pensamento".
Un movemento de paz global: unha necesidade extrema.
Non obstante, a súa celebración non debe levar á compracencia. Requírese un compromiso auténtico de todos os sectores sociais para construír un movemento de paz poderoso. Nun mundo marcado pola violencia faise imperativa a necesidade dunha mobilización pacifista sólida e contundente que alce a voz con firmeza. Non podemos limitarnos a condenar a guerra. É necesario esixir aos dirixentes mundiais un compromiso real coa paz e denunciar a hipocrisía dos que se enchen a boca de palabras pacifistas, mentres alimentan con armas e cartos as fauces da guerra.
A guerra non é un destino inevitable. É unha construción humana, produto da intolerancia, da ambición e da falta de diálogo. E se é unha construción humana, tamén podemos deconstruíla.
Sementando valores nas novas xeracións, si, pero non o suficiente.
Nun século no que a tecnoloxía permítenos conectar con persoas de todo o mundo en tempo real, onde o coñecemento está a só un clic de distancia seguimos loitando en guerras.
É hora de espertar, abrir os ollos á realidade e actuar. A paz non é un soño utópico, é unha necesidade urxente. E para conseguila é necesario que todos, dende os máis pequenos ata os máis grandes, ergamos a voz e reclamemos un mundo mellor.
Nun mundo no que se malgastan recursos en armas, mentres millóns de persoas sofren fame e enfermidades evitables, defender a paz convértese nun acto de rebeldía. No medio dun contexto no que a guerra se comercializa e a morte convértese nun negocio, defender a paz é un acto revolucionario. Neste escenario, sementar a paz nas aulas convértese nun xesto de esperanza.
O evento do 12 de abril é un paso na boa dirección. Un paso pequeno, pero importante. É unha semente que, co coidado adecuado, pode converterse nunha árbore frondosa que dea sombra a un mundo en guerra. Pero un só acto non é suficiente. A educación para a paz debe ser un proceso continuo, un traballo constante que se desenvolva ao longo da vida educativa. Só así poderemos crear unha xeración comprometida coa construción dun mundo mellor.
Como dixo Mahatma Gandhi: "A paz non é a ausencia de guerra, senón a presenza da xustiza". Que este 12 de abril sexa un símbolo da xustiza e da paz que desexamos para o noso futuro.