Este luns 8 de xaneiro duas parelhas de maiores xubilados acudimos ó Teatro Principal de Pontevedra para asistir ó pleno municipal, tal e como fixeramos outras veces.
Xa na entrada, aturamos ó grupo de berradores habituais que nos agasalharon cun concerto de cornos, buguinas, carracas, pandeiros e demais sofisticado instrumental acompanhado dun desacompasado monótono bruar.
Xa dentro; acomodáronse no galinheiro onde repitiron ( nota máis, nota menos ) o recital do pleno anterior. Na saída obsequiáronnos coa consabida caldeirada. Non os culpo. Seguramente pensaron que aquel era un mitin político e non o Pleno do Concelho, onde os cidadáns de ben acudimos sen que sexamos siareiros militantes nin nada polo estilo. Alguén tinha que dicirlhe que os vecinhos temos dereito a estar alí, sempre que gardemos a consabida compostura. Pero claro, os pobres non o sabían. Non sabían que nós eramos xente maior que imos onde nos peta co debido respecto mesmo cara aqueles que a ninguén respectan. Os pobrinhos tomáronnos por contrincantes, por militantes ou cousa así, encabronados como estaban, cegos como ían.
Saímos por entre aquel celestial coro rebentatímpanos. Xa fóra, eu botei a andar, amparado no meu bastón, Alhóndiga arriba, e mirei atrás. A mulher e a parelha de amigos quedaran atrás e agardei por eles, na lateral do antigo edificio do Concelho, nun lugar separado da rúa por un aparcabicis, case na confluencia con Michelena. Coa mesma, vexo subir a fanfarria a ritmo de batucada e, cando me pasan por diante, vexo ó meu amigo dando trompicóns, empurrado de mala maneira por unha besta cunha pancarta. Eu non acreditaba no que vía; o companheiro, cos seus oitenta anos, arroiado polo exhaltado brutalhán da pancarta que intentaba alcanzar ó alcalde -que ía uns pasos máis adiante- pasando por encima de calquera. Aquela fileira de aloulados avanzaban sen freos coa pancarta en plan quitaneves. Uns metros máis adiante, este amigo díxome "ven, pasa para diante que vai aí a túa mulher e vanlhe pasar por encima" Intentei pasar pero non me foi posible porque me movo con dificultade e o tipo da pancarta pegouse á parede e cortaba todo paso posíble. Por sorte chegamos á porta da alcaldía e a caterva parou berrando coma posesos. A mulher díxome que a empurraron e a piques estiveron de tirar con ela. O grupo de arroutados quedou alí a todo berrar e nos puidemos seguir caminho da casa.
Moito levo reflexionado neste feito. Para min que estes nunca se viron noutra. Non saben que os amigos nosos atravesaban Francia desde Xenebra a París para manifestarse na capital francesa no maio do 68 !todas as fins de semana!, antes de que naceran moitos deses preas. Nós que asistimos a centos de concentracións e manifestacións en Pontevedra e fóra dela sen nunca faltarlhe a ninguén.
Moito me temo que estes non tenhen o hábito de manifestarse e saen á rúa un tanto cortelheiros. Tenhan un pouco de consideración. Podemos ser seus pais ou avós. Xa pelexamos moitas batalhas e aínda as que nos quedan. Hai que sair máis da casa e non só cando lhe ventan o cu á coruxa. Hai que andar máis coa xente, con educación, sen arroutadas. Non sei moi ben que reivindicades pero non o ides lograr asobalhándonos a nós. Todos, todos levamos un velho dentro, non o esquezades.
Quen máis, quen menos xa pasamos por esas. Non inventades nada. Menos "Aparta mundo que te afundo" e menos Complexo do P_ _ _ amo.
O que nunca tivo un porco
e despois ten un porquinho
vai, decote, repetindo:
"Corrichinho, corrichinho"