O chamado "capitalismo de amiguetes", visto desde a tv, resulta unha especie de espectáculo negro sobre a delincuencia organizada por certos dirixentes políticos e algúns empresarios máis ou menos espabilados, para situárense ao calor das cousas públicas.
Eu son dos que penso que case todo o capitalismo é de amiguetes, xa que os partidos máis institucionais, maioritarios ou como queiran denominalos, renuncian aos principios máis básicos do boismo público (esas grandes palabras que rezan nos seus discursos) para entregar ás grandes empresas todo o que a estas lles interesa para medrar, aínda a cousa de traizoar os seus propios principios políticos (véxase, actualmente, as negociacións polo TTIP).
O máis simpático é observar o capitalismo de amiguetes desde o alto de Matalobos, lugar ao que subía Castelao desde o exilio bonaerense para soñar coa súa Pontevedra eterna.
A este lugar mítico non foi onde subiron os directivos de Ence cos seus amigos do poder para soñar cun paraíso feliz á hora de satisfacer a tres sedentas bandas: propietarios da empresa, consello de administración e altos funcionarios das administracións públicas, unidos entre eles por máis que evidentes vencellos nauseabundos, dos que obedecen á denominación "cloacas do poder", lonxe de toda transparencia e máis perto da Lei do Oeste que dos procedementos que calquera estado europeo pode esixir.
Sabido é que modificaron a Lei de Costas para permitir a estadía de Ence ao pé da ría, algo que nos condena a pandar cunha mega fábrica contaminante sobre un terreo público. Pero da boca dos seus amigos do PP sabíamos que algo gardaban na recámara. E chegou ao máis requintado estilo do Combo Dominicano. O momento máis bananero que podiamos imaxinar. A espléndida empresa "propónlle" ao seu goberno amigo realizar infraestruturas públicas de primeira necesidade, mostrándolle un mundo ideal.
O enésimo power point da compañía componse dun bondadoso agasallo: varias fábricas de enerxía, a recuperación do pazo de Lourizán (o que suporía a súa apropiación para instalar unha especie de departamento de I+D), ampliar a depuradora dos Praceres, e ata construir un novo campo de fútbol. Xa de paso podían ampliar Montecelo, facer a variante de Alba, construir un Spa en Tambo coa auga quente que lles sobra e con vistas á covacha do Oso Yogui na que van converter a fábrica, e incluso instalar un zoolóxico, costume moi típica para demostrar aos indíxenas que a vida natural é doada á beira do monstro.
Con todo, os 170 millóns de euros son unha minucia ao lado dos 2.000 que, só en euros de hoxe, supón o farturento regalo da Xunta a Ence por 60 anos. Pero as cifras non son o importante, senón o seu retrouso colonial (si, colonial, de colonia, de goberno corrupto mandinga que se abre de pernas ante o conto dunha empresa da metrópoli que promete traballo e benestar).
Se Ence tiña que pechar en 2018, e a Xunta quixese manter esa instalación aí, debería ordenar un concurso para que unha empresa calquera puidese explotar esta planta nos próximos 50 ou 60 anos, concorrendo en réxime de competencia. Porque xa se sabe que Ence comprou a instalación con vida ate 2018, segundo a lei modificada á medida. Esa sería a lóxica liberal máis axustada ao dereito público.
Pola contra, propón realizar por si mesma un conxunto de obras públicas que son responsabilidade autonómica, trasladando ao ámbito privado cuestións tan importantes como a saúde ambiental da ría. A obriga das empresas é competir polas concesións públicas, cumprir a legalidade urbanística (tamén a local) pagar os impostos correspondentes, e abonar as taxas polo uso da auga que consumen. O restosignifica xestión bananera e colonial do interés público.
Unha lóxica ben alonxada do sentido común e do sentimento maioritario na cidade, que clama e seguirá clamando polo traslado definitivo. No pacto ambiental cociñado ás costas da cidadanía nas lúgubres tuberías que unen a Ence co poder, só esqueceron mudar o nome da cidade. Os canciños quedarían así máis felices cos seus amos.