Encántanme as apertas (tamén os bicos e, en xeral, todas as mostras de cariño, pero hoxe non veñen ao caso). Pasaba por aquí a falar delas porque ultimamente déuseme por facer reconto de todas estas apertas perdidas que xa nunca poderemos recuperar. Sen botar moito a vista atrás, o venres perdín unha cunha amiga á que empecei a achuchar no instituto e nunca cansarei de repetir, o sábado deixei polo camiño varias de familiares e amigos cos que o contacto físico empeza a ser xa unha necesidade vital. O domingo a que quedou pendente foi a dun dos esenciais xa do meu día a día. O luns quedou incompleto porque un aniversario dunha persoa especial non puido selarse do xeito debido.
Non continúo porque aburriría ao lector e quedaría sen ocos nesta columna, non porque non tivera exemplos para escribir varios tomos. Desde marzo ata aquí, son incontables e empeza a facérseme insoportable esta nova normalidade de distancias e frialdade.
Ata o momento conseguín sobrelevala porque teño que confesar que hai dúas ás que non renunciei en ningún momento; con coidado e con menos proximidade da que estaba afeita, hai dúas persoiñas ás que seguín achegándome para poder ter un pouco de calor en medio da falta de apego imperante.
Cando en maio escoitei por primeira vez 'Los abrazos prohibidos', a homenaxe de Vetusta Morla e outros artistas ao persoal sanitario, pensei que, efectivamente, todas as persoas que traballan na sanidade merecen esas apertas prohibidas pola covid-19 e que pouco se nos pedía se só tiñamos que renunciar aos achuchóns. Penseino daquela. Agora a forza de vontade xa empeza a escasear fronte á promesa dunha aperta reparadora.
Esas apertas perdidas son momentos incompletos, vivencias sen rematar. Xa non poderei recuperar nunca a aperta que non lle dei a meus avós polo seu aniversario (si, os tres que teño a fortuna de conservar sumaron anos desde marzo sen que eu puidera atopar amor nos seus brazos, só nos seus ollos). Xa nunca poderei dar ese primeiro abrazo de noraboa a unha familiar que foi mamá. Xa non poderei consolar esa amiga que perdeu a súa nai cando a pandemia nos roubara ata a oportunidade de despedirnos en paz. Non volverei vivir ese primeiro encontro post confinamento con amizades que me fixeran máis fácil de levar a corentena.
O cariño de meus pais, avós, tíos e padriños seguirá aí sempre e confío en que me darán moitos achuchóns por moito tempo, pero xa non poderán darmos cando o confinamento, a pandemia, as incertezas e o medo me deixen vulnerable e coas bágoas nos ollos, máis necesitada ca nunca dunha calor humana que nunca chegou.
Que non me entenda mal ninguén, sei perfectamente que o que eu estou a chorar aquí é unha nimiedade ante o que están a sufrir ou padeceron ata agora todos os que perderon nesta pandemia familiares, amigos e a súa vida enteira ás veces. Así e todo, a cotidianeidade de cada quen ten a súa importancia, ser feliz e gozar do momento que vivimos é a esencia mesma de atopar a felicidade e o acougo que nos permitan seguir adiante e, no meu caso, sen esas apertas fanse un pouco máis inalcanzables.
Non veño aquí por falar do meu libro ou, nesta caso, dos meus pensamentos. Fágoo porque cada vez son máis as persoas que me trasladan que se atopan na mesma situación e nin elas nin eu vemos, ademais, luz á fin do túnel. Ante a falta de esperanza de que isto teña pronta solución, e ante a necesidade de que todos sigamos a respectar esta distancia social que axude a frear os contaxios, benvida sexa a queixa compartida.
Se choramos todos xuntos, ese choro parece máis reparador. Se sentimos que estamos xuntos nisto, levaremos mellor as ausencias. Se non podemos rodear cos brazos a quen queremos, podemos atopar consolo en saber que non, non podremos dar abrazos pronto nin recuperar nunca os xa perdidos, pero non estamos sós. Porque aínda que sen apertas e sen bicos pasamos moito frío, quedan eses outros xestos de amor cotián que nos rescatan do naufraxio.
Esa mensaxe de bos días que sabes que di "abrazaríate por sempre". Esa outra de "como estás?" que significa "só desexo que esteas ben". Ese chiste reenviado que che di "lémbrome de ti". Ese estar presente todos os días que con todo pode e todo arregla. En definitiva, ese abrazar sen tocarse que nos da forzas para seguir. Porque si, encántanme as apertas e os bicos, pero máis me gusta non dalos e que iso axude a seguir tendo os meus lonxe do virus e preto dun futuro libre de máscaras e distancias.