Sergio Lloves: Experiencias dun futbolista galego en Islandia
Por Ramiro Espiño
Só unha tempada no Pontevedra, e non foi a mellor nin a máis recordada na xa longa historia do club granate. Apenas un ano, e cando xa todo estaba listo para afrontar a segunda coa ilusión de ser protagonista dun ascenso, a Sergio Lloves unha mensaxe de whatsapp cambioulle a vida. Un ex-compañeiro da súa etapa no Rápido de Bouzas ofrecíalle a posibilidade de dar un xiro radical na súa vida e na súa traxectoria deportiva.
Pensouno, claro que si. A decisión era dura, difícil e complicada, pero un espírito vital como el, alegre e optimista por natureza, non podía deixar pasar ese tren da súa vida. Custoulle, porque Pasarón calara nel do mesmo xeito en que el mesmo deixou pegada no corazón do afeccionado pontevedrés, e nos seus compañeiros, que o tiñan como o animador dos adestramentos, dos momentos difíciles, coas súas bromas e contos.
Quen tivo a sorte de coñecer e tratar persoalmente a Sergio Lloves dificilmente lle esquecerá. E por iso PontevedraViva quixo saber as súas impresións neses primeiros pasos islandeses. E isto é o que nos contou, en primeira persoa:
"Vivo en un pueblito llamado Olafsvik de 1.000 habitantes. Un pueblo con una geografía impresionante, con cascadas y montañas infinitas. De verdad que nunca nunca vi algo similar. Es un pueblo y un club humilde, un recien ascendido a la premier league, donde la gente es super educada y respetuosa.
Aquí la vida es completamente diferente a la que hace cualquier galleguiño. Aquí el quedar con los amigos para tomar una cerveza no existe, ni el disfrutar de la compañia de los amigos, etc. La vida es casi el 100% en casa, y la gente es super conformista. Con su casa, su trabajo y lo esencial y básico le llega para ser feliz. Lo que mas me gusta es el ambiente tan puro y la tranquilidad que transmite la sociedad y la isla.
Ahora empiezo conmigo. Cierto es que soy un chico muy extrovertido, muy sonriente y muy abierto a nuevas experiencias, pero al principio me ha costado mucho el adaptarme a estar aquí por el tema del lenguaje, de otra forma completamente distinta a la que estaba habituado. La comunicación con los compañeros, con el entrenador, con la mayoría de la gente de aquí, aunque tambien es cierto que después de un mes y medio puedo tener ya una conversación normal, en la cual me pueda entender.
Como sabes esto es la Primera Division y bueno, está dotado como tal. Ropa de todo tipo, piscina del club, jacuzzi del club, batidos proteínicos todos los dias, herbalife a tope...jajajaja.Y cualquier medio que necesites pues está al alcance de la mano.
Con lo referente al fútbol, es muy, muy distinto, no se le da tanta importancia a la pelota ni a la táctica. En cambio físicamente y a la hora de trabajar es algo que nos superan con creces. Respeto hacia el entrenador, hacia los compañeros, etc. etc., es algo que me ha dejado boquiabierto.
Mi día a día aquí es muy sencillo. A las 8 de la mañana me despierto, me preparo mi desayuno, cojo mi portatil y me leo todas las noticias posibles de ahí y estoy atento a todo lo que sucede. A las 10 de la mañana tenemos sesion de gimnasio todos los dias de 10:00 a 11:30, y a las 12 todos juntos comemos todos los días. Y sí, aquí se come a las 12. Despues un descansito en casa y a entrenar de tarde. Vuelta a casa y preparar la cena y ver televisión. Intentar estudiar algo de inglés (que me cuesta muchísimo) y descansar.
Solemos tener un día libre a la semana, que casi siempre aprovecho para irme a unas termas naturales que hay por aquí o pescar algun bacalao, disfrutando del paisaje. O si no me quedo en casa viendo alguna película, serie, etc., etc. Y la verdad tampoco hay mucho mas que hacer.
Ahora mismo estamos a dos puntos de la salvacion y nos quedan 6 partidos. Esta semana tenemos parón porque mi club 'Olafsvik Vikingur' es el club campeón de Islandia de fútbol-sala, y está jugando la previa de la champions league de futsal. Y bueno, esta es una buena noticia que he tenido. Resulta que uno de los dos porteros de aquí no pudo jugar por lesión, hablaron conmigo que si quería echarles una mano y ser uno de los dos porteros para jugar la previa de champions...y claro, como para rechazarlos. No todos los dias se juega la previa de champions, aunque de fútbol-sala sea...jaja.
"Tengo una morriña de locos por volver a mi casa y darle un abrazo a la mejor persona y mejor hombre que para mi hay en la tierra como es mi abuelo"
Como veis mi vida aquí es muy sencilla, pero cómoda y feliz. Aunque cierto es que tengo una morriña de locos por volver a mi casa y darle un abrazo a la mejor persona y mejor hombre que para mi hay en la tierra como es mi abuelo Sergio Lloves Acuña.
El 4 de octubre debería estar en Redondela ya, y bueno la verdad que no se muy bien qué hacer en ese tiempo, porque es posible que en enero vuelva para Islandia, aunque no es 100% seguro ni mucho menos. Aquí soy feliz, pero mi casa es mi casa. Si apareciera algo que me llamara la atencion por Galicia pues es muy probable que decidiera quedarme (mi abuelo me tira mucho).
No me arrepiento para nada de haber tomado esta decision, pero añoro muchas cosas, entre ellas 'Pasarón'. Eso tambien es verdad y lo tengo muy presente aunque sea tercera división y yo esté en la Premier League.
"Añoro muchas cosas, entre ellas Pasarón"
Sin duda también a toda mi familia, a mis amigos de toda la vida que no hace falta que los nombre, y a los que no son de toda la vida pero que me han ayudado en muchos momentos como es el caso David Pérez.
O como no a mi 'Calvito' preferido llamado Iago Paz, porque eran tres años juntos y tenemos muy buena relacion.
Bueno, pues creo que hasta aquí ha llegado todo. Gracias a vosotros y a todos por el trato que me habéis dado desde que llegue a Pontevedra. Sin duda ya tengo sangre granate en mis venas...y por qué no decirlo: Tarde o temprano me gustaría volver a pisar Pasarón siendo un granate mas".