Ten unha voz gravísimamente radiofónica, algo que debería facerse mirar e que non ten remedio cos ibuprofenos que afirma tomou para subir este pasado mes de xaneiro ao cuarto piso (enténdase, aos corenta). Na súa documentación está identificado como Jesús Rodríguez Rodríguez, con todo aos dezaseis anos o seu amigo Damián prestoulle o pseudónimo de Aleixandro Vórtice, que el terminou de perfilar como Alexander Vórtice.
Cando fala do neno que foi, di que non era bo estudante; pero si, moi lector. Libros e cómics. Logo chegou a poesía e Pablo Neruda acompañoulle durante a adolescencia e primeira mocidade. Aínda que 'oficialmente' a súa primeira publicación corresponde a 2004 - antes de cumprir os trinta -, desvela na Playlist que en realidade foi en 2001, xa que autoeditó 'Vergel de pensamientos' de cuxo título só hai cinco exemplares.
É "crente por foder, porque esta vida é unha puta fraude"; "bipolar lingüisticamente" debido a que "coa miña nai sempre falo en galego e co meu pai en castelán"; maniático, tendente ao pesimismo, paciente, bo oínte e un tímido que rehúye cámaras e micrófonos.
Escribe tanto narrativa como poesía. Práctica que lle resulta terapeútica, "como ansiolítico". Acaba de presentar o seu último libro de poemas 'Tempa maltreita'. Confesa en PontevedraViva Radio que cando escribe en verso non pon filtros e que este é o libro máis persoal que escribiu nunca. Unha viaxe polas emocións humanas que precísamente escribiu durante unha viaxe: o que durante un ano levoulle a Irlanda. Xunto a Miriam, a súa parella; a filóloga que é a súa primeira crítica literaria. Se escoita "por aí non"... xa sabe onde está a liña vermella.