Anni B. Sweet: "Gravar un disco en español? Esa pregunta fágoma ata eu, pero si, teño ganas de probar"
Por Alejandro Espiño
Un forte proceso gripal impediu a Anni B. Sweet (Málaga, 1988) actuar na Sala Karma o pasado mes de marzo. Por iso, a artista malagueña chega a Pontevedra con máis ganas que nunca. Faino moito máis madura, musicalmente falando, que en anteriores visitas. Con só 21 anos e grazas ao seu fantástico disco debut, Start, Restart, Undo, moitos viron nela a unha das grandes promesas da música indie española.
Agora, catro anos despois confirmou as expectativas. O seu segundo traballo Oh, Monsters! foi un sopro de aire fresco na escena musical e a súa continuación natural, o EP Ridiculous Games, móstranos unha Anni B. Sweet máis eléctrica. En Sala Karma repasará todo o seu traballo en acústico, un formato que lle agrada especialmente. "Terminamos tocando o que quere o público. Depende de como estea a xente". Comprobarémolo este venres, ás 22.30 horas.
Chegas a Pontevedra con novo traballo debaixo do brazo, o EP Ridiculous Games.
ÿ unha pequena extensión do disco anterior. Fórmano dúas cancións que se quedaron fóra do disco e que decidín gravalas con Noni de Lori Meyers, en Granada. Fíxeno así porque Oh, Monsters! tiña xa 14 cancións e meter dúas máis converteríao nun disco moito máis contundente do que xa era. E así me permitiu experimentar. En certo xeito hai certo cambio de estilo, ten máis fortaleza. Gustaríame seguir explorando esa liña, porque me encantou o resultado, atopeime moi cómoda. Espero que á xente chéguelle esa sensación de gravalo con tanto agarimo.
ÿ, xa que logo, o resultado dunha colaboración con Noni. Como foi traballar con el?
Traballar con el algo moi guai. Ten as cousas moi claras. Apórtame moitísimo. Sacando arranxos é moi bo. Grazas a el, metemos un toque diferente que eu non me atrevín a facer nunca e encántame. Mesturamos sons dos 80 e dos 50-60 cun toque máis eléctrico. Consegue que todo pareza fácil e como ademais temos o punto en común de que nos gustan as mesmas cousas, sabe o que el quere e sabe o que ti queres tamén. ÿ un luxo poder traballar así.
"ÿ un luxo traballar con Noni (Lori Meyers). Grazas a el, metemos un toque diferente que eu non me atrevín a facer nunca e encántame"
E unha das súas cancións, Religión, incluíchela no EP...
Foi un tema que tiña ganas de versionar. Lori Meyers ten temas moi bonitos. Esta versión de Religión era algo que estaba facendo en directo, á xente gustáballe moito e pensei que sería bonito gravala. Pero non quería que fose parecido a como o fan eles, así que decidín facelo cun formato acústico para que soase diferente.
Non é a primeira versión que gravaches unha versión. Recientemente colaboraches con Coque Malla e o seu No puedo vivir sin ti e para o disco homenaxe a Antonio Vega atrevícheste, xunto con Sidonie, con Se dejaba llevar. Atópaste cómoda neste rexistro?
A min gústame moito facer versións de cancións que me gustan. Séntome cómoda con elas e paréceme divertido. Non quero facelo mellor que as orixinais, simplemente pasalo ben. Ademais, axúdanme a xogar co castelán para sentirme máis cómoda e achegarme a el. Gravar con Coque Malla foi xenial. Poder tocar con alguén que leva tantos anos e que che pida que graves con el. E o de Antonio Vega foi cando faleceu. Foi bonito facer algo seu e en castelán.
Ti mesma sinálalo. Estas versións son todas de cancións cantadas en castelán, un idioma no que, por agora, apenas te atreviches. Veremos pronto a Anni B. Sweet por ese camiño?
Esa pregunta fágoma ata eu (rise). Estou traballando con temas novos en castelán, outros en inglés. Sexa como sexa, gustaríame sacar algo co que eu estea convencida. ÿ difícil que lle vaias a gustar a todos. Ao facelo por primeira vez, é probable que non quede moi ben. Tampouco estou moi segura de se quero dar o paso de facer un disco enteiro en castelán. Creo que ao final farei o que me saia e xa está. Pero si, teño ganas de probar.
"Non estou moi segura de se quero dar o paso de facer un disco enteiro en castelán. Creo que ao final farei o que me saia e xa está"
Por que decidiches cantar en inglés? Foi algo premeditado ou xurdiu de forma natural?
Foi natural. Non mo preguntei. Tiña facilidade co inglés porque estudara nun colexio británico desde os oito anos. Todos os meus amigos eran ingleses e eu escoitaba só música en inglés. Cando empecei a compoñer, resultábame máis natural facelo en inglés, así que tirei por ese camiño. Non teño nada en contra do español, pero sempre usei moito o inglés e estaba afeita. Non se trataba de que a miña voz soase rara en español, era por non saber compoñer ben en castelán.
Cumpriuse xa un ano do lanzamento de Oh, Monsters!, o disco que te confirmou como unha das referencias da música 'indie' española. Que balance fas deste traballo?
Moi bo. Nótoo polo público que xa se sabe as letras. ÿ algo que foi ocorrendo aos poucos. ÿ un disco que hai que escoitalo con tempo e non con présas. ÿ un disco para escoitar no momento adecuado e moi tranquilo. E en canto ás miñas sensacións, para min foi un cambio, unha evolución. ÿ un disco máis íntimo, máis reflexivo. Foi case como ir aprendendo sobre a marcha. No primeiro disco case non sabía nin tocar a guitarra (rise).
Despois do éxito de Start, Restart, Undo, notaches máis presión á hora de abordar este disco?
Tiña certo medo, pero máis que nada polo cambio que quixen facer do primeiro disco ao segundo. Pensaba que se cadra non me ía tan ben cun disco máis escuro, máis misterioso. O primeiro era un pop máis fácil. Con este, decidín facer o que me saíse. Sempre che asaltan as dúbidas e os medos, pero ao final estaba facendo algo sinceiro e sabendo iso tranquilízaste.
E como se che ocorreu o nome do disco? Porque non é moi usual...
Cando compuxen este disco eu estaba nunha época chea de dúbidas, de pensamentos solitarios. Preocupábanme as cousas que quería facer e que non podía conseguir. Obsesioneime un pouco, a verdade. E con ese sentimento acabei compoñendo un disco máis íntimo, pero á vez máis escuro. Falo dos cambios, do paso do tempo, da soidade... Por iso non quería un título demasiado dramático. Íase a un extremo que non terminaba de gustarme. Así que decidín darlle un toque de humor, que é moi importante.
Un deses monstros que axexan a Anni B. Sweet é a crise e a situación da industria musical?
"Cando eu empecei a música xa estaba en crise. Non coñezo as épocas boas. E con todo o que está pasando, estámola enterrando aos poucos"
Como artista claro que me preocupa. Eu levo pouco tempo nisto. De feito, cando eu empecei creo que xa estabamos en crise. Non coñezo as épocas boas. E con todo o que está pasando, estámola enterrando aos poucos. O último ano notouse unha chea. Non podemos permitilo, porque a xente necesita escoitar música. E da situación do país, mellor non falo porque me ferve o sangue.
E no teu caso particular, como o levas?
Pois sobrevivo a base de concertos en salas pequenas e a verdade non me podo queixar. Vaime bastante ben. Pero é terrible ver como os promotores cada vez experimentan menos e os festivais, igual. Hai moitos grupos dunha calidade incrible que merecen unha oportunidade, que lles dean a oportunidade de moverse. Pero agora só se busca o éxito seguro e ábrense moi poucas portas.
No medio deste panorama, cales son os teus plans de futuro?
Por agora estou centrada en terminar a xira. Quédanme aínda varios concertos acústicos en pequenas salas e xa estamos pensando no final, que incluirá unha banda. Será algo moi guai. Pero xa estou empezando a traballar no próximo CD. Estou xa coa composición e os arranxos e espero poder gravar a finais de ano.
Un dos proxectos máis peculiares nos que colaboraches últimamente foi La Orquesta Poligonera, un peculiar experimento con, entre outros, Iván Ferreiro, Lori Meyers, Eles, Nicolás Pastoriza ou Coque Malla. Hai algunha posibilidade de que volvades xuntarvos?
Falamos moito e vémonos a miúdo. Somos todos do mesmo grupo de amigos e quéroos moito a todos. A ver se volvemos facer algo xuntos. Eu estaría encantada. Será difícil porque cada un está facendo cousas diferentes e non temos moito tempo. Recordo con especial agarimo un concerto preto de aquí, no Náutico de San Vicente do Mar (O Grove). Se repetimos, asino porque sexa como ese. Se vos atopades con Iván Ferreiro a ver se o convencedes.