Antonio Luque (Sr. Chinarro): "A xente ten poucos cartos. O xogo rematou. A banca levou todas as fichas"
Por Alejandro Espiño
Case dous anos despois, Sr. Chinarro volve a Pontevedra. Pero cambia por completo o escenario. O de Sala Karma, en mayo de 2011, foi o último concerto que deu en Galicia. Agora faino por partida tripla, Santiago de Compostela, Meis (Pontevedra) e Vigo. Chega con moitas ganas, di Antonio Luque, "porque facía tempo que non viña". Asegura que lle gusta moito tocar nestas terras "porque aproveito para comer ben".
Pero ese non é o obxectivo desta minixira galega. Chega con novo disco debaixo do brazo, Enhorabuena a los cuatro (Mushroom Pillow, 2013), o seu terceiro disco en dous anos. "Non fago outra cousa na vida, paréceme obrigado facer polo menos un disco ao ano", explica a PontevedraViva. E todo iso, sen descoidar a súa faceta de escritor. Con Exitus, a súa primeira novela, editada o ano pasado, tamén ha saboreado os meles do triunfo.
Serán tres os concertos que vas dar en Galicia, pero o que máis chama a atención, polo inusual do escenario, será o que protagonices este venres na adega Pazo de Señoráns. Como xurdiu a idea?
Pois non sei moi ben por que. Simplemente chamáronme e dixen que si. Terei que ter coidado co albariño e non probalo ata despois de tocar (rise). ÿ unha idea que mola. Teño curiosidade por ver se a xente que vaia préstame atención a min ou se dedicará só ao viño. Eu non tería dúbida, o albariño sempre.
Acabas de editar Enhorabuena a los cuatro, de que trata este novo disco?
Son as mellores cancións que puiden compoñer no periodo de tempo que vai desde o lanzamento do disco anterior ata agora. Espero que gusten e que poida tocalas durante moito tempo. ÿ diferente aos traballos anteriores. Son cancións de amor, ou máis ben de desamor, de ruptura. En certa forma é un tema do que falaba no disco anterior, pero dun xeito moito máis revolucionario, máis claro, máis directo.
Pero polo que oímos, sen perder nada da ironía e sentido crítico que te caracteriza...
ÿ o meu xeito de ser, non podo perder algo que é un aceno de identidade. Oxalá puidese facelo, non creas. Oxalá fose máis feliz. Deime conta de que sufrimos demasiado.
ÿ o teu terceiro disco en dous anos. A que se debe esta actividade tan frenética? Sentes que estás nun momento no que tes máis cousas que contar?
"Son consciente de que todas as cancións non me saen igual de ben pero estas son as que compuxen nos últimos anos. Algunha haberá que valga algo"
Dedícome a isto. Non fago outra cousa na vida, paréceme especulador non facer polo menos un disco ao ano. Son consciente de que todas as cancións non me saen igual de ben pero estas son as que compuxen nos últimos anos. Algunha haberá que valga algo. E a iso súmase que o mundo da música aínda me provoca, fascíname. Necesito explicar o meu estado a través das cancións que compoño. ÿ un desafogo e se serve para entreter á xente, pois mellor.
Neste disco volviches a cambiar de banda. Influíte á hora de compoñer o disco?
Cada músico co que tocas inflúe, por suposto. Pero non supuxo moito neste caso porque a banda apenas tivo tempo para decidir que faciamos. Custoume moito facer a guitarra e que a voz se adaptase a esas cancións. Cústame moito sacar a liña de abaixo. As baterías programámolas cun ordenador. Se tivésemos máis tempo, faríamolo doutro xeito. Pero aos poucos van collendo confianza e estamos máis cómodos.
E contaches con colaboracións de xente como Zahara, Annie B. Sweet, Guille Mostaza... era planificado ou foi xurdindo sobre a marcha?
Son amigos e compañeiros de profesión que estamos en Madrid. Nalgúns casos necesitaba guitarra, algunha voz de moza ou calquera cousa e sempre hai alguén que se achega a botar un cable, porque entre todos axudámonos. ÿ parte do bo de estar todos vivindo aquí. Eu non lle dou moita importancia á hora da promoción, doulla porque o resultado para o son está aí.
E entre un disco e outro, tiveches tempo de publicar a túa primeira novela, Exitus. Visto o éxito que alcanzaches, non sei se chegaches a facerche a seguinte pregunta. Antonio Luque é máis escritor-cantante ou cantante-escritor?
"Unha canción pódela compoñer en calquera sitio, se vas pola rúa incluso. Escribir tes que tomalo máis en serio, sentarte na casa e concentrarte"
Escritor cantante, sen dúbida. Pero escribir é máis difícil. ÿ moi absorbente. Unha canción pódela compoñer en calquera sitio, se vas pola rúa incluso. Escribir tes que tomalo máis en serio, sentarte na casa e concentrarte. Para escribir tes que encerrarte e levar outra vida. Ademais, hai máis xente que oe un disco que os que len unha novela. Quizá noutra etapa inclíneme máis por escribir. Por agora alégrome de poder facer as dúas cousas.
Ti que sempre criches que é moi difícil triunfar afastado dos grandes medios, que opinas da vía de autoxestión pola que apostan moitos artistas?
ÿ un traballo de titáns, sen dúbida, pero hai xente que consegue facelo todo. Admíroos. Están todo o día currando niso e repártense o traballo entre eles. ÿ moi complicado. ÿ mellor poder repartilo. Pero cando es un só, como é o meu caso, é imposible. Sorpréndeme ver como cada vez hai máis grupos que nacen crecidos. Fanse eles mesmos o disco, a imaxe téñena moi pensada, saben de música, teñen mánager desde o primeiro día... Antes eramos máis inocentes, agora saben ata como deixarse o pelo para vender máis.
E un músico consagrado como ti tamén sofre a crise?
Por suposto. Hai menos bolos para todos. Pero é que é a pescadilla que se morde a cola. Se a xente cada vez ten menos diñeiro, gástase menos. O xogo terminou. A banca levouse todas as fichas. Aínda que igual agora cambia porque recibiron moito diñeiro público. Mira Bankia. Danlle 40.000 millóns e din que van abrir o crédito á xente. Quedáronse con todas as fichas anteriores e agora queren repartir xogo de novo.
"Hai menos bolos para todos. Pero é que é a pescadilla que se morde a cola. Se a xente cada vez ten menos diñeiro, gástase menos"
E con este panorama, que ten Antonio Luque en carteira?
Pois o primeiro, gravar un novo disco, para o que teño que compoñer máis cancións. Seis quedaron fóra deste disco, así que haberá que publicalas digo eu. E teño outra novela na cabeza, está a medio escribir. Aínda que teño que recoñecer que collela de novo dáme algo de medo. ÿ toda unha faena.
Por certo, imaxínome que cho preguntaron moitas veces, pero non me resisto a terminar a entrevista sen que me expliques o por que do nome de Enhorabuena a los cuatro para este disco.
Vén dun chiste sobre unha parella e os seus respectivos amantes. ÿ un chiste que si que contei moitas veces e alude ao problema que a distancia supón nas parellas. O chiste falaba dun par de amigos que se atopan logo de moito tempo e un pregunta "que tal te vai?" e o outro contesta "moi ben, estou saíndo cunha moza que vive a cen quilómetros, en Cuenca". O primeiro conclúe: "Ah!, pois noraboa aos catro".