Teresa Casal
Cumprir anos
Por mor do meu traballo no Concello de Pontevedra, tiven a honra de asistir unhas cantas veces a festa dos maiores que organiza cada ano a Asociación Cultural do Burgo como homenaxe as persoas que teñen a sorte de chegar a vellos.
Lémbrome con especial agarimo dunha ocasión na que compartín mesa con esta gloria nacional que temos en Pontevedra, a escritora Fina Casalderrey que intevíu como pregoeira e fixo un precioso relatorio sobre o feito de que ela non quería crecer, non quería ser maior, gustaríalle ser cativa, inxenua, e "irresponsable" para sempre.
Doume pé para, cando tiven que falar eu facer unha reflexión sobre o que eu pensaba de pequena, que era xustamente o contrario. Eu tiña unha gran presa por crecer, por ser maior, canto máis mellor, para poder facer as cousas que non me deixaban facer e decidir eu sobre as cousas que me importaban.
A explicación deses desexos era moi sinxela. Fun a pequena de catro irmáns e tiña que ver como eles saían xa sós cos seus amigos e amigas, mentres eu quedaba sempre cos meus pais e levábanme a cousas aburridas de maiores, como vodas, bautizos e demais festas familiares. Había unha certa sobreprotección sobre a miña persoa acrecentada polo feito de ser un pouco "pasteliño". Cada dous por tres quedaba na cama, doente, tiña anxinas, catarros, ata que me extirparon as amígdalas e as vexetacións nunha operación que hoxe en día pareceríanos de película de terror.
Puxéronme no colo dun fornido enfermeiro que me tiña amarrados os brazos e as pernas cos del, cruzados uns e outras sobre o meu pequeno corpo e metéronme unha tremenda agulla pola boca (non me lembro de cómo a mantiñan aberta, ao peor aínda lle sobraba unha man a aquel horrible home para ese traballiño) para anestesiar a zoa e poder arrincarme aquela pequena parte de min que, naqueles intres, eu pensaba que era imprescindible para poder seguir vivindo e despois daquelo, non podería falar, nin cantar, nin comer, nin nada de nada.
A verdade é que foi todo o contrario, farteime de comer xelados, e déronme mimos para empalagar. Estaba encantada da vida. Teño por aí unha foto en que se me ve na cama rodeada de contos e cun lapis e un caderno para pedir, sen falar, o que se me antollara. E ademais é certo que a partires daquela deixei de estar doente con tanta frecuencia e incluso engordei un pouquiño e púxenme mais bonita para o gusto da época.
Pero o control e coidado sobre min non pararon. Cando estaba nesa idade dos catorce ou quince anos, nas verbenas da Peregrina, sentía sobre min a mirada vixiante do meu irmán, para ver si bailaba e con quen. Sempre pensei que a súa noiva non me tiña moita simpatía por aquela excesiva preocupación que facía que pensara que seu mozo non lle prestaba toda atención que ela merecía, por culpa miña, claro, cando o que eu quería era que me perderan de vista e deixaran de vixiarme.
Nunca tiña a idade suficiente para facer o que quería. Incluso cando rematei a carreira con case vintedous anos, meu pai púxose romántico para non deixarme ir a Paris cunhas amigas, polos tremendos perigos que aquela cidade acubillaba, e tívenme que quedar na casa mentres miñas amigas, ambas orfas de pai, si puideron ir.
Meus pensamentos foron moi negros neses intres, pero tamén é verdade que o enfado durábame pouco e deseguida me conformaba. Pero os desexos de ser maior seguían aí. Non sabía entón que cumprir anos non resolvía gran cousa porque logo empezaron as responsabilidades familiares, laborais e tamén económicas, que coartaban e condicionaban bastante máis as miñas decisións, pero cando menos, eran só miñas.
O malo é que segues a cumprir anos e, cando te queres dar conta, xa hai cousas que non podes facer por unha sinxela razón: xa es demasiado maior.
17.05.2013