Teresa Casal
Os cans da miña vida
Onte vin unha película que ía dun can de raza akita, xaponés que atopa un home nunha estación de tren onde el viaxa todos os días dende súa casa ó traballo. A relación que se establece entre ambos os dous é de amizade entrañable, (da de verdade, non como a de Corina) ata o punto de que acompaña todos os días o seu amigo ata o tren e volta esperalo a noite cando o home regresa do traballo. Pero un día espera inutilmente porque o home morre subitamente e xa non volta xamais nin nese tren nin en ningún outro. A filla trata de levar o can con ela e darlle o agarimo que seu pai lle dera, pero o can fáltalle algo, a complicidade, a amizade, algo que está por riba dos coidados que a rapaza lle poda dar, e volve dia tras día as portas da estación e espera inutilmente o regreso do compañeiro perdido para sempre.
Polo visto é unha historia real que ocurriu nun pobo de Xapón e, co tempo, o can puxéronlle unha estatua no sitio no que esperou anos e anos a volta do seu amigo e compañeiro.
Emocionoume a historia e fíxome lembrar os cans que sempre había na casa dos meus pais, mellor dito, no almacén de coloniais primeiro, e no Marco despois. Sempre eran cans grandes porque a súa función era ser gardiáns do negocio, pastor alemán ou can lobo, mais a relación que se establecía entre eles e algúns membros da familia ía moito mais alá.
O primeiro que lembro, sendo eu cativa, era mais pequeno, un palleiro bonito e listo que sempre acompañaba o repartidor na Isocarro teso como un soldado enriba dos paquetes e que solo saltaba de alí cando me vía a min a volta do colexio e nos enredabamos a xogar e non sei si me lamia el mais a min ou eu a el, ata que mi miña nai daba un berro e me daba unha boa limpeza, para poderme sentar a comer.
Un día cando volvín do colexio, non estaba Kuki e o meu pai custoulle Deus e axuda contarme que un coche o atropelara e morreu o momento. Penso que foi a primeira vez que chorei cunha pena infinita a falla dun amigo.
Despois houbo outros moitos cans pero un deles foi tamén moi especial. Cando quedaba fora do almacén polas noites porque andaba as noivas, pola mañanciña, acompañábame ata diante do cine Malvar que era onde collía o autobús para ir a Praceres. Viña cando min e o subir eu o coche, quedaba sentado na beirarúa ata que arrancaba e perdíao de vista.
Cando xa tiven fillos, na casa do Marco, onde meus pais tiñan un almacén, había dous cans grandes que coidaban de que ninguén alleo a familia entrase na casa. Os nenos, xuntábanse sete entre os meus e os da miña irmán, xogaban con eles como si foran de peluche, montaban a cabalo deles e os maiorciños facíanlles verdadeiras xudiadas. Nunca esquecerei a imaxe da miña pequena sentada naquela cadeira "Chico" na cociña, meténdolle o seu pé pequeniño dentro da boca do Marqués, un can grande e negro, que o acariciaba sen rozarlle sequera cos dentes.
Toda esa docilidade, paciencia e dozura, convertíanse en fereza si alguén lle berraba a un dos nenos e non digamos si o que entraba no seus dominios non era da casa.
A nobreza e fidelidade destes animais, aprendeunos moito a todos, fíxonos un pouco mellores. O malo é que a vida logo amósate que esa entrega é mais doado atopala nos animais que nalgunhas persoas.
03.05.2013