Marta Rodríguez Engroba
De verdade estas cousas van mudar ou van deixar que nos sigan matando?
Para moitos istos están a ser unhos días de euforia.
Un novo goberno xurdido así, de súpeto, case por sorpresa, fai que no aire, ou polo menos no aire que respiran certos sectores, flote un optimismo que había tempo que non se deixaba sentir,
Non vou a entrar en se creo que este optimismo está ou non xustificado. A política non é o meu, e se nalgún íntre tiven algunha dúbida ao respecto, o meu efémero "coqueteo" con ela hai un tempo deixoume perfectamente claro que nunca podería ter percorrido neste eido. Hai artes que xamais dominarei, e unha natureza tal vez demasiado vehemente, que non me deixa calar cousas desas que non gusta escoitar, fan que este sexa un terreo vedado para min.
Dende a propia configuración deste goberno recién nado, maioritariamene feminino, pasando polo especial coidado en empregar na toma de posesión, agás contadísimas excepcións, a fórmula "ministras e ministros", ata o compromiso de que unha das primeiras medidas que asumirán será a loita contra a violencia de xénero, todo semella recrear o escenario idóneo para albergar certa esperanza e comezar a albiscar un chisco de luz no que ata agora era case total escuridade.
Certamente, eu son de natureza optimista e sempre tendo a ver o vaso medio cheo, pero teño que recoñecer que, a medida que o tempo vai pasando, e sobre todo desde que comecei o meu traballo na loita contra a violencia machista, e vendo o que se agocha en non poucas ocasións na trastenda, e que se podería resumir básicamente en intereses e en total indiferenza ante esta letal lacra por parte daqueles que se supón deberían empregar todos os medios dos que dispoñen para combatila pero que soamente a contemplan como un medio para medrar social, mediática e profesionalmente, non podo evitar non soamente dubidar de que esta vez vaia a ser diferente, senón que teño esa sensación que sinto cando algunha vez me sento a ver unha película, e case desde o primeiro minuto comeza a soarme vagamente coñecida, para chegar a conclusión, pouco despois, de que xa a vín. Nada novo.
É de sentido común que, para acometer calquera tarefa, e mais se, coma neste caso, ten, por desgraza, dada as cotas de gravidade acadadas, mais carácter de batalla, é non só preciso, senón imprescindible, coñecer de primeira man o terreo onde se vai librar, e para isto, lóxicamente, compre recurrir a aqueles que o percorren habitualmente, ou, polo menos, o fixeron nalgúnha ocasión.
Os deseñadores de estratexias, as mentes supostamente pensantes, e digo supostamente porque non sempre o son, que, parapetados tras as mesas dos seus despachos, elaboran unha teoría tras outra, sempre, eso sí, arroupados polos seus coidadosamente escollidos acólitos, e asegurándose de que lles procuren, en primeiro lugar, argumentos para xustificar os substanciosos soldos que cobran, e , en segundo, a notoriedade e relevancia dabondo para manterse nos seus cobizados postos e, porén, seguir cobrando, non son a solución, por moitos títulos que exhiban e malia que un currículo seguramente brillantísimo os avale.
Tampouco a condición de "amigo, cuñado ou persoa de confianza de..." son garantía algunha, por moito empeño que se poña en facernos comulgar co contrario, ou se lles atribúa, se a ocasión o require, ou porque nalgún momento se lles cuestiona, unha dilatadísima experiencia, que, as veces, e como, lamentablemente, xa algunha vez se demostrou, non vai mais alá do papel.
Moitas veces me preguntei se tan difícil é de entender que o primeiro chanzo para tentar rematar coa violencia de xénero, se realmente existe interés en facelo, e coñecela de preto, a poder ser de primeira man. Lóxica pura.
É totalmente imposible poñerse na pel das que nos sentimos mais anuladas cada día, mais miserables. Das que vemos como quen dí querernos vai estreitando mais e mais o seu círculo, ata illarnos por completo, chegando a convivir tan só con él, ou, dito doutro xeito, co terror mais absoluto.
Tampouco é doado de entender a nosa soedade cando somos cuestionadas ou non cridas. Cando todas as portas, unha tras outra, se nos van pechando, e cando nos sentimos totalmente desprotexidas, sen recursos, porque se nos promete moito, pero pouco ou nada é o que se nos da, e coa nosa vida sempre en risco, agardando a que en calquera momento o noso verdugo decida rematar con ela.
O noso día a día, o noso constante "tête a tête" co medo, é materia descoñecida para quen ten un cometido tan crucial como tentar frear a masacre que non deixa de alongar a tráxica lista de mulleres asasinadas.
Por qué temos que crer que esta vez vai ser diferente?.
Non quero ser agoireira, e son das que sempre avogo por dar unha oportunidade, pero cando te decepcionan unha e outra vez é difícil seguir mantendo a confianza.
O mesmo dá o goberno que chegue a acadar o poder. Ningún escoita as vítimas, agás as ocasións os que isto implique sair nunha foto. Tampouco se escoita a quen traballa con elas, por elas, e que coñecemos de primeira man as súas necesidades, os seus medos. Se hai que escoitar a alguien, sempre se opta por quen pode ser útil para os seus fins, e, por suposto, políticamente correcto, e a quen se premiará como merece.
Ninguén que chega ao goberno semella comprender que loitar contra a violencia de xénero,e, en consecuencia, seleccionar a xente que acometerá esta loita, unha loita que é, sen dúbida algunha, cousa de todos, pero que precisa, como é lóxico, de cabezas visibles, non é unha cuestión de afinidades políticas, nin un toma e daca de favores en forma de tal ou cal posto ou de determinado despacho.
Que nós, as vítimas, precisamos tanto como respirar que nos escoiten, que nos deixen participar no traballo destinado a salvar as nosas vidas, as dos nosos fillos. Unhas vidas que non son parte dunha carreira política.
Quero ter fe, de verdade que quero, pero estou farta de proxectos grandilocuentes, de discursos rimbonbantes pero totalmente irreais, de promesas baleiras.
Ogallá esta vez sexa a definitiva, a de verdade.
O mesmo me da a cor do partido que goberne, o digo de corazón, porque o movemento soamente hai un xeito de demostralo, andando, e iso é o que precisamos, un goberno que ande, algo que ata o momento ningún fixo.
As vítimas de violencia de xénero non entendemos de política. Soamente entendemos de medo e de que necesitamos que nos axuden a salvarnos, e, de verdade, o meu maior desexo e que, nesta ocasión, sexa de verdade, que non deixen que nos sigan matando.
Entón, e soamente entón, comezarei a crer.