Antón Roel Villanueva
O magnolio vello amigo
Sentados nos bancos de pedra na Praza da Verdura coa sombriza das catalpas víamos pasar as bandadas de estorniños nas atardecidas dos veráns das nosas infancias e adolescencias de retirada, camiño do seu fogar, o Magnolio da casa dos Muruais. O murmurio dos paxariños contándose entre eles as aventuras do día era a banda sonora da película da natureza que tiñamos naquela praza que aínda arrecendía á verdura e cabazas. A vella árbore era parada e fogar dos paxariños na cidade.
Agora a árbore que era o referente, xunto ao Carballo de Santa Margarida, das árbores senlleiras na cidade xa moi vellas están a pasar un mal momento sería unha mágoa ao perder unhas árbores que nos acompañaron no crecemento. Hai unha lenda da Pontevedra literaria que di que nun tempo morou na ramaxe do Magnolio unha fada moi culta que lle contaba as historias e contos aos Muruais, Valle Inclán, Castelao, Torrente e outros poetas e escritores que frecuentaban a casona e despois eles pasábannos aos libros. Tamén nun tempo atopou acubillo nas súas pólas un Trasno que fuxira da imaxinación do debuxante Agustín Portela.
Hai tempo que perdemos o espectáculo que era a ponte aérea dos estorniños das Palmeiras ao Magnolio debuxando obras de arte efémeras no ceo. Todos e todas cando nenos pasamos nalgún intre das nosas vidas agarradiños da man das nosas nais camiño da Praza de Abastos e ao pasar ao carón do Magnolio mirabamos abraiados a xigantesca árbore co medo de que aquela fervenza de follas verdes non nos viñera enriba. Xa non están os estorniños, botáronos do seu fogar os pequenos paxariños que sempre voaron ceibes e alegraron é nos acompañaron na nosa infancia. Ao parecer agora molestaban. De cando en vez aínda algún Xilgaro, Merlos e Rulas pousanse nas ramas da árbore a facerlle compaña e alegrar cos seus cantos, facer máis levadeira a vellez do seu amigo na soidade e lembran as veces que atoparon refuxio protexidos nas ramas cando choraban as follas nos días de chuvia e a árbore dáballe acubillo e mornura.
Sempre no fardel da memoria levamos as árbores que nos acompañaron no noso crecemento e seguen connosco no devalo, todos abrazamos e buscamos nalgún intre das nosas vidas, protección xunto a unha árbore e tallamos no seu tronco un corazón, todos quixemos ser como os personaxes do libro de Truman Capote 'A arpa de herba' e facer unha casa na copa dunha árbore. Xa non están as catalpas da Praza da Verdura co verde peculiar das súas follas que protexían na calor do verán. Fóronse tamén cedros centenarios, palmeiras e algunha robinia.
Oxalá que o Magnolio e o Carballo resistan e estean moitos anos con nós.