Marta Rodríguez Engroba
Carta ao meu maltratador
Cando hai xa moitos anos decidiches que eras o meu amo, que mesmo tiñas a potestade de quitarme a vida, non pensei que tivera a oportunidade de dicirche canto sentía... e canto sinto, ainda a día de hoxe, tanto tempo despois, porque, si, ti, meu envelenado maltratador, coma todos os da túa calaña, deixades pegadas nas vidas de todas as mulleres que temos a desgraza de topar con vos, unhas pegadas indelebles e que marcarán xa para sempre a nosa traxectoria e as nosas posibles relacións... se temos valor para inicialas.
Estou segura de que, aínda despois dos anos transcurridos, se alguén che pregunta ou tes a oportunidade de alardear das túas fazañas, ademáis de moitas mentiras, afirmarás que, se non me dirixín a ti, foi porque nunca fun quen de facelo. Outra mentira máis. Sabes que, malia que non adoita ser o máis frecuente en mulleres que, coma min, nos vemos, de súpeto, vivindo no terror, por algunha estraña razón eu, desde o momento no que me decatei do que estabas a facer conmigo, sempre te chamei polo teu nome: Maltratador. Verdugo. E facelo a piques estivo de ser a miña sentenza de morte.
Non obstante, o comezo da miña historia, da nosa tóxica historia, non foi diferente á do resto das vítimas que, coma min, atopan a o mesmísimo demo no seu camiño, e non é unha frase feita, porque se é verdade que o demo existe, ten que ser coma ti, coma vos, cruel, desalmado e inhumano.
Eu tamén caín na trampa do falso amor, na ilusa crenza de que a vida puxera no meu camiño o mellor compañeiro de viaxe. Tamén en min naceu esa enganosa sensación que me facía sentirme protexida, amparada, mesmo admirada... todo na miña persoa che gustaba! E, por riba de todo, querida, moi querida. Tanto que, as veces sentía como se o aire me faltase por unhos intres, pero claro, eu tiña a culpa. O meu afán por unha independencia que xa naceu comigo, e que os anos non fixeron máis que aumentar a base de alimentala con mimo e moito empeño día a día, malia que non sempre fora ben vista e menos ainda entendida, estaban a pasarme a factura. Como podía non apreciar a enormemente afortunada que era por ter atopado un home coma ti, que, no colmo da súa tolerancia, e da súa infinita comprensión, era quen ata de aceptar un fillo que non era seu pero polo que se desvivía? Tamén aí pensaba eu, a miña imaxinación estaba a xogarme unha mala pasada cando tiña a sensación de que tratabas de asumir o papel de seu pai, un pai que, como eu che lembraba as veces, existía, era real.
Tentaba deixar de lado esa indefinible sensación de que algo non ía ben... Que teima me entrara!. Porque non había dúbida, diso se trataba, dunha teima enfermiza. Era obvio, porque todo o mundo me repetía a sorte que tivera de atoparte, que non había máis que ver como me mirabas para decatarse de canto me querías, e non soamente a min, senón tamén ao meu fillo, e todo o mundo non estaría errado, digo eu!.
Ainda lembro coma se fora hoxe os primeiros ciumes totalmente inxustificados. Como pouco a pouco, disfrazando a túa maldade de amor, fuches estreitando o teu cerco maldito en torno a min sen que ninguén puidera traspasalo, sen que puidera pedir axuda. Claro que tampouco ía facelo. A incredulidade primeiro, a vergoña despois, unidos a cruel incomprensión coa que me dei de bruzos ante un intento de confiar en alguén achegado, me tiñan totalmente aterrorizada, paralizada. Ademáis, sentía un medo atroz polo meu fillo, ese neno que era, é, a miña vida, ao que tanto dicías querer, e que pasou a ser obxecto do teu odio máis enconado. Era o teu rival.
Lembro tamén como me faltaba o aire cada vez que entrabas na casa e como tentaba que todo estivera ao teu gusto para que non te alteraras, porque iso era o que pasaba, por iso me maltratabas, porque eu non facía nada ben, e conseguía que te alteraras.
Tiñas toda a razón. Eu non servía para nada.
Por iso me pegabas, por iso me ridiculizabas, porque claro, o meu aspecto xa non era o mesmo, dicías. Non se podía ter peor facha que a miña. Daba noxo. Menos mal que te tiña a ti, porque, quen me ía querer?. Era puro lixo!
Ata que, finalmente, unha noite, decidiches que xa abondaba, que a miña vida xa fora bastante longa e que tiñas todo o dereito a poñerlle punto final. Foi brutal, e soamente a intervención do meu fillo conseguiu salvarme dunha morte certa. Tamén el te salvou a tí, porque se chegas a tocalo, como tentaches facer, a asasina sería eu, e podo asegurarche que ningún remordemento me atormentaría nunca.
O meu único remordemento, e que nunca me abandoará, e ter metido ao meu fillo nun inferno que el non escollera e que sufriu comigo. Sei, agora que xa é adulto, e que o temos falado moitas veces, que nunca nada me recriminou, ao contrario, pero teño que admitir que iso é algo que nunca me perdoarei.
Tamén, por moito que me doa admitilo, na miña persoa queda algún pouso da túa barbarie. Sempre queda e sempre marcará as futuras relacións.
Por suposto que son quen de namorarme, de vibrar e sentir coma calquera muller, pero sempre cunha case invisible barreira, sempre marcando límites. A miña liberdade é sagrada e hai unha distancia que se convirte case en infranqueable, algo que non todos son quen de entender e polo que non se lles pode culpar.
Pero, sabes qué? No fondo douche as grazas. Grazas por abrirme os ollos. Por ensinarme a identificar a os malnacidos coma ti, a saber apreciar o verdadeiro amor, o que non doe.
E, sobre todo, por ser o detonante, o xerme, desa ilusión, dese desexo de axudar a outras mulleres que pasaron polo mesmo, e que culminou co nacemento de Si, hai saída.
Tamén cheguei a unha conclusión: Que, no fondo, ti e todos os que, coma ti, disfrutades facendo dano, maltratando, no fondo sodes dignos de auténtica compaixón. Ten que ser moi triste non ter máis que odio e maldade dentro.
Hoxe, afortunadamente, xa non sinto nada por ti, nin medo, nin sequera desprezo, porque vales tan pouco, que non es digno nin diso, nin de desprezo.