Adrián Estévez Iglesias
Viaxes desde O Alcouce: Vigo
Vigo. 5 de agosto de 2017
Fran e Cris convocáronme no monte da Guía. Expúñanse unhas fotos, resultado da investigación sobre Vigo Rebelde, que se foi centrando nas revoltas de Teis de 1972. Fun por Redondela e Chapela, á procura dun fito quilométrico que me soaba. Para outra vez teño que meterme polo medio de Chapela, na estrada que vai dar a Sanjurjo Badía.
Non sabía onde aparcar; non sabía canta xente ía haber. Subín até a capela, e cruceime coa procesión da virxe, que baixaba; vaia susto! Aparquei un intre e visitei o templo. Desde alí non se vía nada de Vigo, oculto tras dos eucaliptos. Baixei o coche até a beira da estrada, á sombra, e fun investigar. Á fin vin Vigo. En Guixar entraba un barco con contedores, coa axuda do remolcador. Co Sol ás costas víanse ben as Cíes, e en Cangas distinguíase Massó.
De fondo escoitábase barullo de mexapías. A misa era na carballeira, que estaba preparada para unha romaría comme il faut. O palco era feísimo, pero sorprendía que a carballeira se conservase ben. Postos de comida e de diversión para as crianzas. A misa, en castelán e con dous curas, centraba a atención da xente. Fran e Cris, máis sabios, degustaban a primeira cervexa. Afoutos, viñeran andando desde Bouzas, con dúas paradas polo medio.
Fun por un vermú, e chegou Xan, e despois chegaron Dani e Irene. Presentáronos a Adela, Manu e outra xente ben maja que levaba o proxecto. O tempo pasaba e a cola para coller sardiñas ía medrando. Movémonos cara ás fotografías, e a xente comezou a observalas e comentalas. A banda de música atacou unha versión do "Despacito" (sic) e logo comezou con outras pezas máis ortodoxas. Fomos pensando en xantar e movémonos á fin da cola. Botella de viño e máis birras, e boas conversas sobre isto, o outro e o de máis alá. "Seguro que anda Caballero por aquí", pensei. Meu dito, meu feito. Alí o estaba, no escenario, canda a Coral Casablanca. Louvou as bondades das sardiñas e da coral e do viguismo en xeral. Entre o pobo, varias camisetas do Celta, claro.
Seguimos na cola, e non houbo valentía -ou birras abondo- para sacar unha foto co alcalde. Aos poucos avanzabamos, e a fame medraba. Á fin logramos coller as racións de sardiñas e -cinco minutos despois- churrasco. Sentamos na herba e demos boa conta. Nada mal o pan de millo; nada mal. Cafés e licores, e primeiras visitas ás atraccións: unha partida con Dani no xogo do air-ball, ou como se queira chamar o trebello este. Débolle un viño. Despois el achegouse aos balíns, pero andaba por alí un home que estivera oito anos na lexión e estaba a facer acopio de peluches no posto do senhor Machado. Fomos até aló Xan, Dani -o experto nestas encomendas- e mais eu, dous balíns por cabeza, e conseguimos catro chaveiros, a cada cal máis fermoso. As rosquillas non estaban mal, aínda que Irene prefería as de hojaldre.
Fomos até a capela, onde había varias persoas a rezar. Subimos á torre, previo pago dun euro, e abofé que pagou a pena. Vistas fermosas en 360º, desde as Cíes (agora a contraluz) até Arcade.
Decidimos movernos cara ao centro. Irene, ambiciosa, procurou espazo para aparcar por Rosalía de Castro. O paseo serviunos para ver a nova rotonda con LEDs, que conseguimos circunvalar sen ter un accidente, pero houbemos ir aparcar a un recunchiño por alí preto. Paseo por diante da Metalúrxica e por García Barbón, deténdonos nos edificios senlleiros e apreciando a arquitectura do século XX. Camiño a viños, xa ía secando a gorxa.
Comezamos na rúa Real, no Ovo, cun pincho de queixo ben rico. Por diante do bar pasaba xente con cirios, seica ao día seguinte era a procesión do Cristo da Vitoria, de gran repercusión mediática. Aproveitamos para poñer un pouco a caldo a Pedro Feijoo, como quen non quere a cousa. Despois baixamos á praza da Ribeira do Berbés e vimos con disgusto que pechara o Turista, así que subimos pola rúa Alta e fomos ao España, a botar uns billares. Botamos tamén a primitiva e o gordo, a ver se saímos de pobres.
Paramos no Mina a tomar unha coa escusa de lle ensinar a decoración a Xan, e despois buscando onde cear paramos no Johnny, posiblemente o bar máis sucio no que nunca entramos. O camareiro, quizais do Morrazo, non puido evitar rir cando Xan lle pediu un vermú. Grandes dificultades para os valentes que ousaron ir ao urinario, por lle chamar algo ao recinto ese, ao que -para ben ou para mal, quedo coa dúbida- non me acheguei máis de cinco metros. Despois ceamos nun que anunciaba BOCADILLOS DE JAMÓN ASADO, e tal foi.