José Freire
Un amigo doutor
A calquera dos mortais, cando tes que ir a un portelo de atención ao público, a un establecemento comercial a facer unha reclamación por un produto defectuoso, é evidente que lle gusta atoparse con xente amable, recibir un sorriso ou observar interese por resolverche o problema.
Se esta situación trasládase a ámbitos que teñen que ver, por exemplo, coa nosa saúde, ademais de querer atoparnos con bos profesionais que nos solucionen o problema, gústanos facelo con alguén que se identifique coa nosa dor, que nos brinde un sorriso cando máis o necesitamos, incluso que estea disposto a atendernos a calquera hora do día ou da noite.
Coido que non me equivoco ao pensar que, a estas alturas do relato, moitos pontevedreses puxéronlle nome a ese profesional da medicina: Manuel Calvo Brea.
Amigo Manolo. Son moitos os cidadáns e cidadás, da nosa Cidade, que pasaron pola túa consulta e poden dar testemuño de que me quedo curto á hora de valorar as túas calidades profesionais, pero sobre todo humanas.
Es e serás un ser moi importante na vida de moitas persoas, porque lles axudaches cos teus coñecementos médicos, máis sobre todo, coa túa gran humanidade e sinxeleza.
Entendes que hai diferentes medicinas. Unhas que curan o corpo con mil enfermidades, pero outras que só conseguen aliviar a dor antes do inevitable.
Algunhas veces chorarías por non poder facer nada ante a morte inminente e, outras tantas, sairías vitorioso e vencíchela. En ambos casos, sentícheste identificado coa dor do teu doente, ata esquecerte do teu para estender a túa man salvadora. Noutras ocasións sentirías que todo foi en balde. Pero en ti só aniñaba o propósito de poder axudar e sentir que o teu tempo e esforzo todo o pode.
Algúns se sorprenderían ao saber que fai moitos anos que non gozas dun mes completo de vacacións. Que o teu teléfono está as vinte e catro horas do día a disposición dos teus pacientes. Que non che importa ver a un paciente sabendo que non vas obter compensación económica por iso.
Precisamente por ser así, por defender aos teus pacientes, enfrontácheste aos poderes económicos da medicina. Puxéronche mil e unha trabas, trataron de anularte como profesional. Pero os teus amigos e, sobre todo, os teus pacientes, non che abandonaron.
Por iso, permíteme que, neste momento, en que estás pasando por un estado delicado de saúde, publicamente, no meu nome e coido que no dos teus amigos pacientes, déache as grazas por preocuparte de nós cada día, por ser o noso apoio e guía, e por axudarnos nos momentos delicados de saúde.
Grazas por ser o noso médico e amigo.
Grazas de verdade.