Manolito (Niño y Pistola): "Na Internet hai demasiada información. A música boa, ás veces, queda eclipsada"
Por Alejandro Espiño
Xa non son Arthur & The Writers. Co lanzamento do seu cuarto disco, There's a Man with a Gun Over There (Ernie Records, 2013), Neno e Pistola volven ser eles. De novo, a súa música volve deixarnos reminiscencias do mellor rock americano e do folk inglés de finais dos 60. Pero como eles mesmos recoñecen, chegan cun son "máis duro, máis desordenado, máis rock", pero na liña dos seus traballos anteriores.
Así o describe Manuel Portolés, 'Manolito', compositor e voz da banda. PontevedraViva charlou con el antes do concerto que protagonizarán este venres 15 de marzo (22.30 horas) en Sala Karma. Será, salvo unha "posta a punto" que realizaron recientemente en Baiona, o seu pobo natal, o punto de inicio dunha longa xira que, nos próximos meses, levaralles por todo o territorio nacional.
Iniciades a xira do novo disco en Pontevedra. Gústavos iso ou engádevos un plus máis de presión?
En realidade, o noso primeiro concerto foi en Baiona o 23 de febreiro, pero foi só para familiares e amigos. Foi máis ben unha posta a punto, unha especie de ensaio xeral do que vai ser a xira. Así que si, poderiamos dicir que arrincamos en Pontevedra. Estamos ansiosos porque ensaiamos unha chea, temos moitas ganas de empezar e ver que pasa, ver se á xente gústalle este novo disco.
Que imos atopar neste There's a man with a gun over there?
Non sei, supoño que se trazásemos unha liña imaxinaria co disco anterior, a evolución que experimentamos foi polo camiño marcado por esa liña. ÿ un pouco máis denso, un pouco máis duro, máis desordenado en canto á súa música, pero á vez, moito máis serio que os anteriores. Diría que ata máis maduro incluso.
E cun concepto moi claro e moi marcado en todo o disco...
"ÿ unha especie de álbum protesta. Toda a historia ten que ver coa crise actual, do sistema, da xente que está mal ou sen traballo"
ÿ unha especie de álbum protesta. A idea foi apoiarnos na crise e facer a nosa proposta particular. Toda a historia ten que ver coa crise actual, do sistema, da xente que está mal ou sen traballo. Ao longo do disco, contamos a historia dun traballador que compra un arma e decide acabar co seu xefe. A parte máis dura do disco coincide con ese momento. Despois viría unha parte máis reflexiva e psicolóxica que é cando sae do cárcere e volve ao seu pobo natal. Aí vai acompaña quizá unha música máis psicodélica.
Contamos toda esta historia mediante cancións entrelazadas. ÿ como dúas partes, a cara A e a cara B. Fixémolo así xa pensando no vinilo. Todas elas unidas forman un continuo. Cada unha delas dá paso á seguinte. Existe unha gran carga dramática, de menos a máis ata un clímax. A historia vaise reflectindo na música.
O feito de ir seguindo esta historia, condicionouvos á hora de compoñer as cancións?
Pois non, a verdade. Partimos da música sempre. Cando a temos pechada, empezamos coas letras. Facémolo sempre así coas nosas cancións. Neste caso, tiñamos unhas cantas que non entraran no disco anterior, pero de súpeto xurdiunos unha nova. Vimos que tiña moita forza e decidimos tirar dela, como unha única canción dividida en partes de seis e sete minutos.
Unha vez que tivemos todas as partes musicais, empezamos coas letras. E aí a música foinos suxerindo cada paso que demos. Foi ir pensando no estado de ánimo que iamos reflectindo, axustando a historia e foi tomando forma por si mesma. Por exemplo, non pensáramos en que a personaxe asasinase, pero había unha parte cunha música moi dura e suxeriunos iso. Foi un proceso moi libre que se foi completando aos poucos.
E todo iso, sen abandonar as vosas influencias, o voso son característico, non?
Claro. Neste disco seguimos a mesma liña dos anteriores, pero máis desordenadamente. ÿ un disco máis lixeiro, quizais é máis difícil de escoitar, aínda que a xente estanos dicindo que non. ÿ máis serio, pero mantendo as mesmas influencias. Tiramos moito cara ao country e o folk inglés de finais dos 60, principios dos 70.
Na descrición do voso disco dades as grazas a xente como Neil Young, George Harrison, Bob Dylan, Joni Mitchell..., artistas sen os que dicides que a vosa música non existiría. Tanto vos marcaron?
"Non poderiamos existir sen xente como George Harrison ou Bob Dylan. Todos eles están presentes en cada minuto da nosa música"
Non poderiamos existir sen eles. ÿ un feito claro. Todos eles están presentes en cada minuto da nosa música. Por iso é polo que neste disco ocorréusenos introducir 'frases roubadas'. No medio dunha canción nosa hai unha melodía tomada dunha canción de toda esa xente que nos inspirou. ÿ como a nosa humilde homenaxe ao legado de todos eses artistas, que forman parte da historia da música. Queriamos deixalo patente e dedicarlles así o disco.
Un disco no que tamén foron moi importantes as colaboracións de xente como Charlie Bautista e Álvaro Lamas. Como foi traballar con eles?
Charlie Bautista xa colaborou no disco anterior. ÿ amigo desde que eramos pequenos e fíxome moita ilusión poder contar con el, que se viñese a gravar a Galicia. Con Álvaro xurdiu que buscabamos un son determinado. O pedal steel é moi específico e en España faio moi pouca xente. Entre eles, el, que é de Ferrol e é dos mellores. Puxémonos en contacto con el, ofreceuse a colaborar e non o dubidamos.
E agora que comeza a nova xira, como afrontades os próximos meses?
Aos poucos. A partir de maio comezan os festivais e haberá que ver se logramos entrar nalgún. Por agora imos moi ben. A idea é tocar por toda a península. Estamos vendo datas agora en Andalucía e Valencia. A ver o que conseguimos. Temos xa cousas importantes pechadas, pero non podemos adiantar nada aínda. Será unha xira moi bonita. Basicamente tocaremos o disco novo enteiro e tamén todo seguido como aparece no disco. E despois iremos repasando algunhas cancións dos anteriores.
ÿ bo que vos saian concertos, porque son moitos os artistas que se queixan de que a crise e o peche de salas deixáronos nunha situación complicada...
"Coa crise é máis complicado conseguir salas e datas. Pero tamén se nota na xente. Cando antes ían 600 persoas a un concerto, agora van 200"
Está difícil, sen dúbida. Desde o anterior disco que sacamos en 2010 ata agora, notouse bastante o cambio. Como grupo é moito máis complicado conseguir salas e datas. Pero tamén se notou na xente. Cando antes ían 600 persoas a un concerto, agora van 200. A parte positiva é que se ven grupos con moitísimo nivel. Espero que aos poucos, todo vaia indo a mellor.
E neste sentido, Internet axúdavos ou o vedes prexudicial?
Internet é unha canle nova de información e promoción. Usámolo moito, é moi positivo en todos os aspectos. Pero o problema que lle vexo é que non hai un filtro. Eu necesito que alguén me diga que cousas debo escoitar e que cousas saltarme. Hai demasiada información. Así pasa moitas veces que as cousas boas quédanse eclipsadas.